Deponent
31Deponent — De|po|nẹnt 〈m. 16〉 jmd., der etwas deponiert (hat) [zu lat. deponens „niederlegend“] * * * De|po|nẹnt , der; en, en [zu lat. deponens (Gen.: deponentis), 1. Part. von: deponere, ↑ deponieren]: jmd., der etw. deponiert, etw. hinterlegt. * * *… …
32deponent — de|po|nent Mot Agut Adjectiu invariable …
33deponént — (gram., fin.) adj. m., s. m., pl. deponénţi; f. sg. deponéntã, pl. deponénte …
34deponent — (Roget s Thesaurus II) noun Law. One who testifies, especially in court: attestant, attester, testifier, witness. See LAW …
35Deponent — De|po|nẹnt 〈m.; Gen.: en, Pl.: en〉 jmd., der etwas deponiert [Etym.: <lat. deponens, Part. Präs. zu deponere »niederlegen«] …
36Deponent — De|po|nent der; en, en <zu ↑...ent> jmd., der etwas hinterlegt, in Verwahrung gibt …
37deponent — m IV, DB. a, Ms. deponentncie; lm M. deponentnci, DB. ów «osoba składająca, oddająca pieniądze lub przedmioty wartościowe w depozyt, na przechowanie» ‹łac.› …
38deponent — de po·nent || nÉ™nt n. one who testifies under oath …
39deponent — n. Witness (who makes oath to a written statement) …
40deponent — de·po·nent …
